Στ' άρματα αδερφές/α/οι

Αυτό το κείμενο γράφεται με αφορμή το μήνυμα που λάβαμε από το Athens Pride, η επιτροπή του οποίου μας προσκαλούσε να παραβρεθούμε σε άρμα με «άτομα που συμμετέχουν στα Prides της Θεσσαλονίκης, Κρήτης, Πάτρας».

Αν και θεωρούμε πως έχουμε τοποθετηθεί δημόσια για τις πολιτικές μας θέσεις και για τους λόγους που συνδιαμορφώνουμε προς ένα αυτοοργανωμένο LGBTQI+ pride χωρίς χορηγούς και αιγίδες, φαίνεται πως χρειάζεται να συγκεκριμενοποιήσουμε το ζήτημα.

Δε θέλουμε ένα άρμα για τα «τρία pride εκτός Αθηνών». Θέλουμε την ορατότητα της κάθε ταυτότητάς μας που αγνοείται επιδεικτικά από τη διοργάνωση. Η εξέγερση του Stonewall χάρη στην οποία ξεκίνησαν τα pride, αφορούσε τα σώματα κυρίως μαύρων τρανς γυναικών, τις οποίες ξυλοκόπησαν και συνέλαβαν μπάτσοι, εξαιτίας της ταυτότητας φύλου τους. Και όμως, φέτος καλείται να παρελάσει μπλοκ ένστολων από όλη την Ευρώπη στο Athens Pride, έχοντας απωθήσει τη μνήμη ότι τα pride ξεκίνησαν παγκοσμίως εξαιτίας εκείνης της εξέγερσης.

Το να' σαι μπάτσος δεν είναι απλά μια δουλειά όπως όλες οι άλλες, αφού η αστυνομία προστατεύει πάντοτε τα συμφέροντα του εκάστοτε δυνατότερου απέναντι στο πιο αδύναμο, συλλαμβάνοντας και χτυπώντας μας, καταστέλλοντας τις «παρά φύση» διαταραχές στο όνομα της ετεροκανονικότητας. Δε μας συγκινεί αν είναι Λ.Ο.Α.Τ.Κ.Ι.+ το άτομο που καταστέλλει, αστυνομεύει και σκοτώνει ακόμα «τυχαία» όσα άτομα διεκδικούν την ελευθερία τους και τα δικαιώματά τους. Τα άτομα αυτά δεν έχουν κατανοήσει την πραγματική τους θέση και τη λιγότερη αξία που τους δίνεται μέσα σε μια κοινωνία εξουσιών και προνομίων, αλλά από την άλλη έχουν καλά αφομοιωθεί εφόσον έχουν εσωτερικεύσει το ρόλο του επιτηρητή που τους επιβλήθηκε. Συν τοις άλλοις ο ίδιος ο μιλιταριστικός και εξουσιαστικός ρόλος της αστυνομίας λειτουργεί ως ένας από τους βασικούς μηχανισμούς που χρησιμοποιεί το κράτος για να καταστείλει τις αντιστάσεις όλων των καταπιεσμένων, απέναντι στις κανονικότητες που το αποτελούν (οικογένεια, μητρότητα, αναπαραγωγή ελλήνων πολιτών κλπ.).

«Είναι θέμα παιδείας» όμως το κράτος τι παιδεία το συμφέρει να προσφέρει; Ο βασικός ρόλος των θεσμών -κράτος, αστυνομία, εκκλησία, εκπαίδευση- είναι η διατήρηση του συστήματος ως έχει και διαχρονικά έχει προσπαθήσει να ενσωματώσει τα κινήματα, να παραχωρήσει κάποια δικαιώματα χωρίς στην ουσία να αλλάξει τα πράγματα, έτσι ώστε να μας αφομοιώσει και να μας προσαρμόσει για να μην ενοχλείται πλέον από εμάς.

Η υπερηφάνεια και η χαρά να βρεθούμε σε μια γιορτή με άτομα που ανήκουν μέσα στο Λ.Ο.Α.Τ.Κ.Ι. φάσμα δε μας αρκεί, όταν εκείν@ έχουν εσωτερικεύσει των ρόλο των καταπιεστών μας. Η παρουσία μας σε ένα άρμα αφ' υψηλού εξάλλου εντείνει τη διαφορά -αφού από εκεί πάνω κάποι@ αποκτούν καλύτερη θέαση από τ@ από τα από κάτω- την οποία εμείς πολεμάμε με διαδηλώσεις όπου τα αιτήματά μας καθώς και η οργή μας προς την κανονικότητα, την πατριαρχία και κάθε είδους εξουσία αποκτούν φωνή από όλ@ μαζί, χωρίς ιεραρχίες, ντουντούκες και πρωτοστάτες. Δεν πιστεύουμε ότι με ένα κράτος πιο φιλικό προς τα λοατκι άτομα θα λυθούν τα προβλήματά μας, ούτε ότι ο αγώνας για τα δικαιώματά μας και την ελεύθερη συνύπαρξη σταματάει σε νομοθετικές ρυθμίσεις και υπομνήματα.

Δεν προτάσσουμε τις έμφυλες (ή έκφυλες) και λοατκι+ ταυτότητές μας ως μοναδικό κριτήριο πάλης. Η ενσωμάτωση από τον καπιταλισμό ορισμένων λοατκι+ ή γυναικών, που είναι αρτιμελείς, λευκές, σε ανώτερες οικονομικές βαθμίδες, είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει πως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα φεμινισμό, μια ενιαία τάση των λοατκι+. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ η Κλίντον χρησιμοποίησε την ευρύτερη κοινότητα υποστηρίζοντας νόμους που επιτρέπουν το γάμο και την παιδοθεσία σε ομόφυλα ζευγάρια, προωθώντας παράλληλα την ιδέα για περισσότερες γυναίκες διευθύντριες, για περισσότερους ανοιχτά ομοφυλόφιλους/ες στο στρατό. Ενώ διεκδικούμε συνολικά τη γυναικεία απελευθέρωση, δεν παλεύουμε με όλες τις γυναίκες, ακόμα και αυτές που εξουσιάζουν άλλα άτομα, δε συμφωνούμε με ένα στρατό που δολοφονεί, μόνο και μόνο επειδή έχει και λοατκι στις τάξεις του.

Αντιλαμβανόμαστε τις καταπιέσεις πολυθεματικά, δηλαδή πολλαπλοί όροι καταπίεσης όπως το φύλο, η φυλή, η τάξη, η σεξουαλικότητα, η αρτιμέλεια, η σωματική διάπλαση κ.τ.τ. συνδέονται και συγκρούονται σ’ ένα σύνθετο πλέγμα, δομώντας προνόμια και αποκλεισμούς. Μόνο μέσα από μια συνολική προσέγγιση θα μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε ευρύτερα την ισχύ και τις εξουσίες στις ζωές μας και να αγωνιστούμε έτσι ώστε να απαλλαγούμε από αυτές.

Το Athens Pride έχετε δείξει -και συνεχίζετε να δείχνετε- τη συστημική σας θέση όταν δώσατε το βήμα στον Καμίνη ο οποίος έστελνε την ΕΛΑΣ να κυνηγήσει μετανάστες, έκλεινε καταλήψεις, έκανε εκκαθαρίσεις αστέγων, τοξικοεξαρτημένων και χρηστών, αδέσποτων από τις πλατείες ενώ καμάρωνε τα δέντρα με πουλόβερ. Όταν δώσατε περίπτερο στο ΚΕΕΛΠΝΟ, το οποίο λίγους μήνες πριν είχε την ευθύνη για την διαπόμπευσή των οροθετικών γυναικών. Όταν δεν πέρασε από το μυαλό σας ότι η χρυσή χορηγός Eldorado Gold είναι μια πολυεθνική εταιρία που δηλητηριάζει τη φύση και τρομοκρατεί τους κατοίκους στη Χαλκιδική, σε αγαστή συνεργασία με τους κρατικούς θεσμούς φυλακίζει και δικάζει αγωνιστ@ που αντιστέκονται. Όταν η Vodafone είναι άλλη μια εταιρία που απολύει τα εργαζόμενα σε αυτήν για να προσλάβει άλλα, με ακόμα χειρότερους όρους για την επιβίωσή τους.

Τα αιτήματα του Stonewall ενάντια στην αστυνομία και το ρατσισμό της πάνω στις μαύρες τρανς γυναίκες, στο Athens Pride αντικαθίστανται από όμορφες εικόνες με γκέι, σωματαράδες, γεμάτους γκλίτερ να έχουν εξέχουσα θέση πάνω στα άρματα, εταιρίες να βγάζουν κέρδος -επειδή «μας αποδέχονται»- προβάλλοντας στις διαφημιστικές καμπάνιες τους μια νέα ομοκανονικότητα. Η αυτονομία μας από χορηγούς και πολιτικούς θεσμούς του κράτους μας επιτρέπει να ανοίξουμε συζητήσεις που επεκτείνονται πέρα από τόσο στενά όρια, σχετικά με τις Λ.Ο.Α.Τ.Κ.Ι. πολιτικές που για μας είναι ξεκάθαρο πως δεν θα έπρεπε να διέπονται από εντυπωσιασμούς, οικονομικές και πολιτικές σκοπιμότητες των κυρίαρχων, αλλά από το λόγο που αρθρώνουμε τ@ ίδι@ τα καταπιεσμέν@ από μας για μας.

Η συστηματική καταπάτηση των δικαιωμάτων των γυναικών, των τρανς, των non-cis, των χοντρών, των ανάπηρων, των μουσουλμάνων, των προσφύγων, των εργαζόμενων, των ανέργων, των φτωχών, των ατόμων που βιώνουν ψυχικό πόνο, όπως και των αντρών που δεν ανταποκρίνονται στα κυρίαρχα πρότυπα της μάτσο αρρενωπότητας, είναι ένας πόλεμος που ασκείται λυσσασμένα πάνω σε σώματα και ζωές, και τα σημαδεύει ανεπανόρθωτα και συχνά θανάσιμα. Η απάντηση με ορατότητα, διεκδικήσεις και αγώνες είναι για μας ευθύνη και δέσμευση απέναντι σε όλες τις ζωές με «λιγότερη σημασία», καθώς και στα θύματα σεξιστικών, ομοφοβικών, τρανσφοβικών επιθέσεων, μια μάχη που δεν αρχίζει και τελειώνει σε ένα φεστιβάλ όσο μαχητικό κι αν είναι, αλλά τη δίνουμε και χρειάζεται στην καθημερινότητά μας. Για όλους αυτούς τους λόγους δεν αποδεχόμαστε καμιά επίσημη πρόσκληση, κι αν θα παρευρισκόμασταν θα ήταν για να αναδείξουμε και με την παρουσία μας τις διαφωνίες μας με τη διοργάνωση.

Καμία εξουσία πάνω στα σώματα και τις ζωές μας.

Υπάρχουμε και εκφραζόμαστε δημόσια.

Συντονιστικό 3ου LGBTQI+ Pride Κρήτης,

Φεστιβάλ για την Απελευθέρωση Φύλου, Σώματος και Σεξουαλικότητας